Twee keer in het jaar herdenk ik mijn stil geboren kinderen. Mijn oudste kindje Gijs is na zes maanden zwangerschap stil geboren op 27 april 1989, en Lieselotte is stil geboren na zeven maanden zwangerschap op 28-06-1995.
Nou wil het geval dat ik een nieuwe telefoon heb waar ik deze datums in heb staan, maar waar ik de namen van Gijs en Lieselotte heb verwisseld toen ik mijn agenda aan het invullen was. Typisch een ADHD actie, en ik had het afgelopen april niet goed in de gaten dat ik Lieselotte noemde op de datum dat Gijs stil geboren is. Tot dochterlief mij erop wees dat dit de geboorte datum van Gijs was. Ik had al vele lieve reacties gekregen op het berichtje op Facebook, en heb het later alsnog veranderd. Hoe chaotisch kan je zijn dat je niet eens meer goed in de gaten hebt dat je je twee stil geboren kindjes per ongeluk verwisseld. Nou, echt wel heel chaotisch kan ik je vertellen.
Het is ook al heel wat jaren geleden, van Gijs alweer drieëndertig jaar geleden en van Lieselotte is het vandaag alweer zevenentwintig jaar geleden. Ik kan je wel vertellen dat het één van het ergste soorten verdriet veroorzaakt dat je als ouder je kind moet laten gaan. Op het moment dat het je overkomt valt je toekomst weg. Of je nou een kindje verliest die nog geboren moet worden, of dat je een kind verliest die wel geboren mocht worden maar door wat voor oorzaak dan ook vroegtijdig overlijd. Ik kan mij zo goed voorstellen dat het leed dan helemaal vreselijk en verdrietig is. Wat ik met deze ouders gemeen heb is dat hun toekomst ook weg is gevallen op het moment dat hun kind is overleden.
Nadat Lieselotte stil was geboren, heeft het mij een lange tijd gekost dat ik het huis niet meer uitwilde. Ik kon niet zomaar door het dorp lopen, bang voor de reacties van de omgeving. Stel je voor dat ik zou glimlachen op straat, zouden ze dan denken dat ik mijn kindje al vergeten was. Ik stikte nog van het verdriet, ik wist echt niet hoe ik verder moest.
Ik had op het moment dat Lieselotte stil geboren werd al wel twee kinderen die mij zeker door de allerergste pijn heen sleepten. Ik kreeg dan ook opmerkingen van wees maar blij dat je al twee gezonde kinderen hebt. En dat besefte ik wel degelijk, maar het leek er wel eens op dat men verwachtte dat ik geen verdriet mocht hebben om het verlies van Lieselotte.
Maar zo werkt het niet, ik moest heel hard werken om mijn verlies om haar een plek te geven. Tegelijkertijd moest ik ook mijn verdriet om het verlies van Gijs een plek geven. Dat had ik namelijk toentertijd niet kunnen doen. Vanaf het moment dat hij stil was geboren werd er door mijn directe omgeving niet altijd begripvol mee omgegaan. Een aantal van mijn directe familie leden (niet allemaal) hadden het idee dat het niet zo erg was, ik had mijn kindje immers nooit gezien, dus zo erg kon het niet zijn werd mij letterlijk verteld. Ik kon er ook niet over praten, dan kreeg ik het gevoel van “daar heb je haar weer, ze wil weer aandacht”. Dus ik praatte er niet meer over, en droeg het verdriet alleen. Zelfs na de geboorte van Lieselotte bleef het begrip van deze familieleden ver te zoeken.
Je raakt ook mensen kwijt als je zoiets hebt meegemaakt. Je moet ze wel los laten, uit zelfbescherming. Het heeft mij jaren gekost om het verlies van mijn twee kinderen een plek te geven. Ik noem het bewust een plek geven, want verwerken zal ik het nooit. Als ik het verwerkt zou hebben zou dat voor mijn gevoel betekenen dat ik het verlies om mijn twee kinderen achter mij kan laten. Maar dat gaat nooit gebeuren. Ik zal mijn leven lang mijn kinderen met mij meenemen in mijn hoofd en in mijn hart. Nu na zoveel jaar heb ik het verlies van Gijs en Lieselotte een plek gegeven. Ik heb mijn leven weer opgepakt. Wat ik mij toen niet kon voorstellen is toch gebeurd, de scherpe kantjes gaan er af, maar soms kan het mij overvallen en laat ik het verdriet even toe. Alleen zo kan ik verder en weer genieten van het leven. Wat ik mij toen ook niet voor kon stellen is dat het mij ook heel veel heeft geleerd. Zonder Gijs en Lieselotte had ik nooit zo in het leven gestaan zoals ik er nu in sta. Hoe verdrietig die tijd toen was, zij hebben mij gevoelsmatig en emotioneel veel sterker en rijker gemaakt. Ik heb geleerd wat echt belangrijk is in dit leven. En zo leef ik nu dan ook. Twee keer in het jaar sta ik bewust stil bij hun geboortedag. We eten dan een gebakje om hun geboorte dag te herdenken. Zonder dat ik er bij stil sta ben ik de dag voor hun geboorte datum niet te genieten, zoals gisteren. Nu op de dag zelf noem ik trots Lieselotte haar naam, en mag ik vertellen dat zij ooit deel van mijn leven is geweest en dat zij dat net als Gijs ook altijd zal blijven. Hoe zwaar het verlies ook was, er gloort uiteindelijk ook weer licht in de duisternis. Mijn stil geboren kinderen zouden niet gewild hebben dat ik mijn leven niet meer geleefd zou hebben zoals ik dat nu doe.
