Dag 44 van de intelligente lockdown. Ik begon mij de afgelopen dagen steeds meer af te vragen of het allemaal nog zin heeft om je eigen te houden aan de maatregelen die ons opgelegd zijn. Je ziet op het journaal dat veel mensen verlangen naar een beetje vrijheid, en vooruitgang. Die is er ook wel, de vooruitgang. Er worden minder mensen opgenomen, er gaan minder mensen dood en de IC afdelingen krijgen ook weer een beetje lucht. Door al deze positieve berichten ga je toch twijfelen of de intelligente lockdown nog wel zin heeft. Tot ik van de week een programma op tv zat te kijken, met IC verpleegkundigen, coronapatiënten, en nabestaanden van degene die het niet meer na kunnen vertellen. Dan weet je weer waarvoor we het doen. Op de momenten dat je twijfelt ben je ook gevoeliger voor de berichten van de complotdenkers onder ons. Toch wint mijn gezonde verstand het gelukkig iedere keer van die merkwaardige complot theorieën.
Ik zou graag
mijn kinderen willen knuffelen, alhoewel degene met autisme momenteel de tijd
van hun leven hebben met de 1,5 mtr afstand. Over een kleine 3 maanden hoop ik
oma te mogen worden, en kan niet wachten om mijn eerste kleinkind te zien en
vast te houden, maar is het verantwoord om de kleine vast te houden?
Ik zou met mijn dochter de stad ingaan om inkopen te doen voor de kleine. Zij
besteld nu alles maar via internet, want zelf naar een winkel gaan durft zij
niet aan. Als ik bij haar ben houden we minimaal 1,5 mtr afstand in haar
achtertuin, we nemen geen risico door haar huis in te lopen om naar de
babykamer te kijken. Mijn andere dochter zie ik nog wel eens op haar vrije dag,
en dan houden we ook 1,5 mtr afstand, evenals mijn zoon die ook bij zijn vader
woont. En mijn oudste zoon spreek ik gezellig via skype.
Ik mis mijn vrijheid, maar tegelijkertijd weet ik niet of ik mij zonder angst binnen 1,5 mtr tussen de mensen durf te begeven.
Ik mis mijn werk, en de kinderen die ik begeleid in mijn bus, maar wat als de scholen toch weer beginnen? Durf ik dan met zeven kinderen en de chauffeur in een busje te zitten met of zonder bescherming? Ik vroeg me al af hoe ik het moet plaatsen dat ik met kinderen moet werken die niet van mij zijn zonder de 1,5 mtr afstand te kunnen houden, en als mijn kleinkind geboren wordt moet ik afstand blijven houden? Want dit klote virus is over drie maanden nog lang niet onder controle.
Elf mei
willen ze de scholen weer open gaan doen, ik hoor tijdens de persconferentie
dat ik niet mag werken omdat ik in een risicogroep zit door mijn obesitas. Het
voelt heel dubbel voor mij, maar toch lucht het ook weer op. Ik hoor je denken,
Jeetje Mir, doe dan wat aan je gewicht. Ik ben er al maanden mee bezig, maar
daar vertel ik in een andere blog meer over.
Manlief mag tot nu toe gelukkig (hij heeft nog werk) gewoon naar zijn werk. Het
bedrijf is momenteel middenin een verhuizing naar een ander pand. Als hij na
een dag werken thuiskomt, dan loopt hij gelijk door naar het washok, waar hij
zijn kleding in de wasmachine doet, daarna stapt hij de douche in, en pas als
hij schoon is, komt hij al dan niet aangekleed een kusje geven. Mijn obesitas
maakt dat ik in een risicogroep verkeer, daarom doen we zo voorzichtig. Na zijn
douchebeurt doen wij uiteraard niet aan de 1,5 mtr regel, ik slaap nog te graag
tegen hem aan. De boodschappen laten we bezorgen door de Picnic, echt heerlijk
om zelf niet in een winkel te hoeven lopen.
In de eerste dagen waarin ik het moeilijk had en echt moest verwerken wat er allemaal speelde, kwam mijn jongste dochter op het idee om nu eindelijk een babyfotoboek van haar te maken. Voor de oudste twee had ik ooit een babyfotoboek gemaakt, met bijbehorende teksten. Omdat zij de vierde van ons gezin was zijn de fotoboeken van haar en de broer boven haar nooit gemaakt. Nu had ik er mooi tijd voor zei ze, en zodoende ben ik begonnen een geweldig leuke babyfotoboek te maken van haar. Het leuke is dat ze al 20 jaar onze dochter is, en ik de teksten aan haar karakter kan linken. Mijn zoon van 23 hoeft niet perse zijn babyfoto’s in een boek geplakt, “ze zitten wel goed in de doos” zei hij.
Je zou ook denken dat ik hele dagen ons paleisje loop te poetsen, maar ik ben niet echt in de wieg gelegd voor een bepaalde regelmaat in het huishouden. Maar omdat we twee katten hebben rondlopen word regelmatig stofzuigen wel op prijs gesteld. Maar wat ik al melde, ik ben niet van de regelmaat, behalve dan in het regelmatig vergeten te stofzuigen. Dus moest er iets op verzonnen worden om met regelmaat de kattenharen te verwijderen. En zo geschiedde dat vorige week één van de leukste, handigste en voor ons hoognodige pakket werd bezorgd. We wilden het elkaar al cadeau geven voor onze verjaardag, en als we het gevierd zouden hebben hadden mijn schoonouders en de kids er ook aan meebetaald. We zullen ze maar een tikkie sturen. En wat zat er nou in het pakket?
Een robotstofzuiger, en we noemen hem James! Hoe leuk is het dat terwijl ik dit zit te schrijven onze James het hele huis aan het stofzuigen is. Met dikke staarten lopen onze twee katten om hem heen te draaien. Hebben zij in deze rare tijd ook nog wat te beleven.
Voor nu wil ik tegen jullie allen zeggen, hou vol, hou 1,5 meter afstand, nies en hoest in je elleboog, was je handen, en bovenal, Blijf gezond!!