Het is zondag, de lucht is poepiehemels blauw en de zon staat uitnodigend te stralen. Ik zou er best op uit willen, maar ik ben mij bewust van het risico wat ik anderen en mezelf aan kan doen. Ondanks dat ik mij niet ziek voel, niet snotter of hoest vind ik het niet verstandig om een gezellig uitstapje te gaan doen. Dit in tegenstelling tot vele mensen die nog steeds niet beseffen dat ze ondanks dat ze zich niet ziek voelen toch een ander kunnen besmetten. Ik geloof direct dat deze mensen afgelopen dinsdagavond hard hebben staan klappen voor de zorgmedewerkers. Een middelvinger uitsteken naar de zorg had beter gepast bij hun domme egoïstische gedrag. Hoe vaak en hoe doordringend moet diezelfde zorg tot deze bijna hersenloze mensen doordringen om toch vooral maar binnen te blijven. Al die gezelligheids-uitstapjes blijven een groot risico voor anderen. Beseffen al deze mensen niet dat er vooral in Brabant mensen liggen te vechten voor hun leven, en er vele mensen proberen om deze levens te redden. De afgelopen 24 uur zijn er 43 mensen overleden, waardoor de teller op dit moment op 179 is komen te staan van mensen die het niet meer kunnen navertellen. Het zijn over het algemeen oudere mensen. Die zouden zomaar besmet kunnen zijn door hun eigen kinderen of kleinkinderen die ook dachten dat ze niet ziek waren en toch bij oma/opa langs konden gaan. Je wilt het toch niet op je geweten hebben om iemand aan te steken die ook nog komt te overlijden?
Ikzelf woon in Amsterdam, en zou twee weken geleden gezellig een potje gaan kaarten met mijn schoonouders. Mijn schoonmoeder belde af omdat schoonvader grieperig was. Door de telefoon maakten we nog grapjes dat mijn schoonvader wel heel zielig was, dat hij was getroffen door de mannengriep. We weten allemaal hoe ernstig de mannengriep kan zijn. We zouden het kaartavondje nog wel een week uitstellen. Maar toen kwam de persconferentie waarin gevraagd werd om geen handen meer te schudden, en afstand te houden van elkaar. Het kaartavondje is uitgesteld naar weet ik veel wanneer. Mijn werk als begeleidster in een schoolbus met cluster4 kinderen stopte op het moment dat de scholen ook hun deuren hebben gesloten.
Ik ben een rasechte ADHD’er en mijn gedachten maakten nog meer overuren dan normaal. Ik was in paniek, en de eerste drie dagen heb ik regelmatig zitten janken om alles wat er nu gebeurd. Ik weet nu ook zeker dat je met mij de oorlog niet kan winnen. Omdat manlief gewoon nog naar zijn werk moet is het ook best wel stil in huis. Dag vier heb ik mezelf na goede gesprekken met manlief en mijn twee dochters weer bij elkaar geraapt. We hebben skype geïnstalleerd zodat ik toch contact kan hebben met mijn 2 dochters die in Lisse wonen. Ook met mijn twee zoons heb ik contact op afstand. Want zelfs fysiek contact met mijn eigen kinderen is niet verstandig. Mensen die nog steeds vinden dat ze gewoon bij elkaar op bezoek kunnen gaan, want ja, je moet toch wat in je vrije tijd vraag ik ook dringend om eens heel goed na te denken waar ze eigenlijk mee bezig zijn.
Mijn ene dochter werkt in een supermarkt, en wordt dagelijks blootgesteld aan mensen die boodschappen nodig hebben. Zij moet gewoon dagelijks naar haar werk toe en kan niet thuisblijven. De meeste mensen denken hopelijk wel na en blijven zoveel mogelijk thuis. Helaas lopen hier mensen tussen die de ernst van dit virus niet snappen. Iedere dag komen in die supermarkt dezelfde groepjes pubers met elkaar wat lekkers halen. We weten allemaal dat het brein van een gemiddelde puber veel te wensen overlaat, maar is dit niet een taak van de ouders om deze pubers goed en duidelijk te vertellen dat niet alleen in Nederland, maar wereldwijd een enorm grote crisis vele mensenlevens bedreigd. En dat thuisblijven mee kan helpen om anderen niet te besmetten. Dus mensen, denk na en ga niet klakkeloos dagelijks boodschappen doen. Beperk dit tot 1 keer in de week en neem niet het hele gezin mee, uit bescherming voor al het winkelpersoneel waaronder mijn dochter. Ik heb van de week ook geklapt voor deze onderbetaalde helden van de supermarkt. Mijn andere dochter werkt in de ouderenzorg. Ze is nu bijna 25 weken zwanger en het voelt voor haar niet echt fijn om in haar zwangere toestand naar haar werk te gaan om voor de oudere mensen te zorgen. In haar hoofd wil ze het liefste thuisblijven, maar haar zorghart is sterker en ze beseft dat ze de oudjes en haar collega’s niet in de steek wil en kan laten. Ik heb diepe bewondering voor deze groep verzorgers die allemaal voelen dat juist zij een risico vormen voor de mensen waar ze voor zorgen. En uiteraard voor mijn zwangere dochter die heel hard hoopt dat de berichten over zwangerschappen en gezond geboren kindjes tijdens deze crisis kloppen en dat zij uiteindelijk een gezond kindje mag krijgen. Het liefste zou ik met haar babyspulletjes willen kopen voor de kleine en onbezorgd willen genieten met haar. Ik hoop heel hard dat ik gewoon bij haar op kraamvisite kan komen als de kleine geboren is.
Terwijl ik dit zit te schrijven hoor ik op het journaal het aantal mensen dat is overleden, en dat er bijna 600 nieuwe besmettingen in 24 uur zijn bijgekomen. In datzelfde journaal hoor ik ook dat de wegen naar Noordwijk zijn afgesloten.
Ondanks oproepen van burgemeesters om niet naar het strand te komen zijn er nog vele hersenloze mensen die vinden dat ze na een weekje binnen zitten wel een dagje strand verdiend hebben.
WAAR ZIT HUN VERSTAND??
Wat snappen ze niet bij de oproep om vooral maar thuis te blijven? Blijf in je eigen tuin of op je eigen balkon. Heb je dat niet, loop dan een blokje om in je eigen straat, maar zoek de drukte niet op en hou afstand. Verlaag je niet tot de hersenloze onder ons en gebruik je gezonde verstand. Ook hier in de wijk, onder de flat zijn mensen doodleuk een voetbalwedstrijdje aan het houden. De toeschouwers staan langs de kant en voor zover ik het kan zien weten ze allemaal niet wat 1,5 meter is. Ik mag het niet zeggen, maar je zou bijna denken…….
Bij deze wil ik allen een hart onder de riem steken die er voor zorgen dat onze maatschappij blijft draaien, al het ziekenhuispersoneel, mensen in de verzorgingshuizen, de vrachtwagenchauffeurs, al het winkelpersoneel, gemeentewerkers die ons huisvuil ophalen, journalisten die ons op de hoogte houden, alle mensen die meevechten om deze oorlog tegen het coronavirus te winnen en iedereen die ik vergeten ben. Bedankt voor jullie inzet. Jullie zijn allemaal superhelden!