Lisse 10 April 2014,
Vanaf de lagere school heeft mijn zoon Joris van 17 het reguliere onderwijs gevolgd. De basisschool en de middelbare school waren redelijk te doen voor hem. Op de basisschool heb ik wel meerdere keren vergeefs aangegeven dat Joris wel eens een vorm van autisme zou kunnen hebben. Dit werd keer op keer ontkend, dus niet goed onderkent door de diverse leerkrachten. Aangezien ik ook niet wilde dat Joris anders was dan zijn leeftijdsgenootjes hield ik me vast aan de ontkenning van de leerkrachten.
Op de middelbare school werd het in het 2e jaar wel gesignaleerd door zijn mentor en verdwenen wij in de molen van onderzoeken en ja hoor, Joris kreeg het stempel PDD-NOS. De middelbare school doorliep Joris redelijk, mede doordat hij in een kleine klas zat met 11 leerlingen.
Vorig jaar ben ik samen met Joris op zoek gegaan naar een vervolgopleiding en we vonden die op het ROC Lammerschans. Na veel geregel en zonder enige medewerking van zijn middelbare school de KTS uit Voorhout, kreeg ik het voor elkaar dat Joris ambulante begeleiding zou krijgen op het ROC! Want ik zag de bui al hangen, dat hij het zonder hulp zeker niet zou redden daar. Hij moest daar veel zelfstandiger leren werken, en het tempo daar ging veel sneller dan op de KTS.
Helaas…. ook met hulp is het Joris niet gelukt om verder te komen met een vakopleiding in het reguliere onderwijs. 🙁 Door PDD-NOS is zijn informatie verwerking zeer traag. Er is niets mis met zijn intelligentie, zeker met vakken die hem interesseren. Daar scoort hij gelijk of zelfs hoger dan een gemiddelde leerling.
Tja, en dan zit je ineens met je handen in het haar…. Wat nu??? Ik vind dat een kind met het stempel autisme net zo’n kans zou moeten krijgen als een kind zonder dit stempel. Vanaf begin december 2013 weet ik al dat hij niet meer mee kan komen in het reguliere onderwijs. Al die tijd zit ik al in een dip, ben verdrietig, en ben ik aan het proberen te verwerken en accepteren dat ik meerdere kinderen heb die belast zijn met autisme. Ik zit in een rouwproces en probeer heel hard om eruit te komen. Ik moest ook door blijven vechten voor mijn kind en heb de afgelopen maanden zeker niet stil gezeten.
Ik heb contact gezocht met stichting MEE omdat in de thuissituatie ook ambulante hulp nodig is voor Joris. Hij woont bij zijn vader die ook belast is met autisme. Joris vind het prettiger daar dan bij mij, omdat het daar rustiger is, en zijn vader hem beter begrijpt. Zijn vader begrijpt ook waarom Joris zich het allerliefste terugtrekt op zijn kamer om daar te gamen. Maar hier schiet Joris niet echt mee op. Hij zou op deze manier uiteindelijk vereenzamen. Hij heeft hulp van buitenaf nodig om in de toekomst beter te kunnen functioneren in de maatschappij.
Vorige week heb ik eindelijk een mail van jeugdzorg gehad dat ze binnen 2 weken zijn dossier zouden gaan bespreken… Ik ben heel benieuwd hoe lang het duurt voor ik hier weer wat van ga horen.
Doordat ik niet echt gecharmeerd ben van die lange wachttijden ben ik wat zijn school en opleiding aangaat zelf ook gaan zoeken naar een goed alternatief voor hem. En ik heb het gevonden! 2 weken geleden heb ik contact gezocht met Heliomare die samenwerken met het REA college voor speciaal onderwijs. Daar bieden ze een talenten expeditie aan voor mensen zoals Joris.
8 weken gaan ze dan aan de slag met Joris, en gaan ze onderzoeken aan de hand van testen, toetsen, en nog veel meer wat Joris leuk vind en waar zijn interesses liggen.
Ik heb na het eerste contact met Heliomare en het REA college Joris gebeld en uitgelegd wat de talenten expeditie ongeveer is. Na mijn vraag of het hem wat leek kreeg ik zijn standaard antwoord: ik weet niet of ik het wel leuk vind. En als Joris iets niet leuk vind dan gaat hij er ook geen moeite voor doen. Ik vertelde hem dat ik toch een afspraak wilde maken daar, om kennis te maken en dat ze hem dan rustig uit zouden leggen wat de bedoeling is van de talenten expeditie. Hij vond het goed dat ik dan toch een afspraak zou gaan maken.
Dus ik vorige week met Joris en zijn vader naar het REA college in Wijk aan Zee afgereisd. Daar aangekomen werden wij ontvangen door 2 dames. Ze gingen het gesprek met Joris aan, en kwamen er direct achter dat Joris idd een trage informatie verwerking had. Eigenlijk wel apart dat het reguliere lagere onderwijs dit nooit gesignaleerd heeft. Dat zijn de mensen die deze speciale kinderen in de toekomst op moeten gaan vangen??? Het gesprek ging dus echt verder op het tempo van Joris. Fantastisch hoe Joris daar op reageerde, hij vond het gesprek dan ook heel prettig gaan. Na het gesprek met Joris werd hem gezegd dat hij even kon relaxen en dat ze even het gesprek met mij aangingen over de dingen die geregeld moesten worden om Joris mee te kunnen laten doen met de expeditie. Aan zijn vader werd gevraagd of hij het ermee eens was dat het contact via mij zou gaan. Hij vond dit uiteraard prima, omdat hij hier niet vaardig in is.
Terug in de auto merkte ik dat Joris het leuk vond daar. Thuis gekomen ben ik gelijk van alles gaan regelen. 2 dagen later had ik alle papieren en handtekeningen die ik nodig had om een plaatsing in gang te kunnen zetten. Zondagavond hebben wij alle papieren doorgestuurd naar het REA college. De volgende dinsdagochtend om 10 uur had ik een mail binnen dat Joris mee mag doen aan de expeditie! Mijn god, wat een opluchting. Er gaat nu echt een keer wat gebeuren. Ik ben zo ontzettend blij! Eindelijk gebeurd er wat en krijg ik het gevoel dat Joris op zijn plek gaat komen.
Maar dan schiet het ook door mijn gedachten. De regering wil zulke kinderen juist in het reguliere onderwijs gaan plaatsen. Met wat aanpassingen denken zij dat het beter zou zijn voor deze kinderen. Joris heeft het heel lang vol gehouden in het reguliere onderwijs, maar ik denk dat hij juist door het volgen van het reguliere onderwijs een achterstand heeft opgelopen t.o.v. de kinderen die van jongs af aan op speciaal onderwijs hebben gezeten.
Joris is niet erg spraakzaam, en dat is de laatste jaren alleen maar achteruit gegaan. Zijn sociale activiteiten zijn zeer laag, hij is totaal niet sociaalvaardig. Weet niet hoe hij met mensen om moet gaan, vind het eng, is bang om vragen te stellen en zo kan ik nog wel een hele rits noemen. Natuurlijk heb ik geprobeerd om hem het één en ander bij te brengen, maar ik merk hierin ook een achterstand. Had de lagere school het al wel onderkent, dan had ik al veel eerder deskundige hulp kunnen krijgen. Geweldig idee van de regering om deze speciale kinderen in het reguliere onderwijs te willen plaatsen. NOT!!
Nadat ik meerdere keren op de KTS had aangegeven dat ze gelijk hadden en dat Joris idd PPD-NOS heeft, hebben ze hier helemaal niks mee gedaan. Bij de overdracht naar het ROC vonden ze het niet nodig om te melden dat Joris PDD-NOS had. Vandaar mijn zorg toen hij op deze school kwam. Ik heb zelf moeten vechten om een ambulant medewerker voor hem te krijgen. Gelukkig hebben mijn andere kinderen die behept zijn met autisme het geluk dat ze wel in het reguliere onderwijs kunnen meekomen. De regering hoeft en mag er wat mij en met mij vele ouders betreft zich er niet mee bemoeien of kinderen wel of geen regulier onderwijs kunnen volgen. Natuurlijk laat je kinderen die het aankunnen meegaan met het regulier onderwijs, maar degenen die dit niet aankunnen moeten een keuze blijven houden!
Al jaren loop ik ertegen aan dat ik wat autisme aangaat het wiel iedere keer moet uitvinden. Overal moet ik zelf achteraan, en vraag je eindelijk hulp omdat je het zelf niet meer trekt, dan duurt het nog een aantal maanden voor de hulp daar is, als het überhaupt al komt, ook daar moet immers weer op bezuinigd worden. Het maak mij boos en verdrietig hoe de regering zich met de jeugdzorg bemoeid, en hoe ze denken dat je met speciale kinderen om moet gaan wat betreft onderwijs. Het word tijd dat de overheid eens naar deskundigen luistert en vooral met ouders gaat praten over deze speciale kinderen en wat deze kinderen nodig hebben om in de toekomst ook in deze chaotische maatschappij mee te kunnen komen. Het gaat bij de regering alleen maar om geld. Wanneer zal het eens gaan draaien om gevoelens bij de mensen die door de kortzichtigheid van de regering zwaar getroffen worden. Hierbij denk ik vooral aan deze speciale kinderen, de ouderen, de chronisch zieken en iedereen die extra zorg nodig heeft???
Ja moeders is dus boos op de betweters uit Den Haag en verre omgeving!